encyclopedia

Batalha De Uhud (3 A.H.) غزوة احد

Published on: 03-Aug-2023
Batalha De Uhud (3 A.H.)Data da Expedição:Shawwal; 3 A.H.Beligerantes:Muçulmanos de Medina/Politeístas de MecaCausas:Vingança pela derrota em Badr; recuperação da honra e do orgulho; vingança pelas perdas dos QurayshForça Muçulmana:700 soldados (100 com armaduras)Força Politeísta:3000 soldados (700 totalmente armados)Chefe do Exército Muçulmano:Profeta Muhammad ﷺChefe do Exército Politeísta:Abu SufyanTerreno de Expedição:Monte Uhud; próximo a Medina; ArábiaResultado:Vitória dos MuçulmanosMartírio dos Muçulmanos:70 companheiros رضى الله عنهمBaixas/perdas politeístas:22 soldados mortosLegado:A batalha ensinou lições significativas sobre obediência; paciência e confiança em Allah
LanguagesالعربیةاردوEnglishGerman

Allama Sarafaraz Khan Mughal & Allama Yaseen Farooq *

Após a devastadora derrota em Badr, o exército restante de Makkah retornou à sua cidade. Para sua surpresa, eles descobriram que a caravana comercial que tentaram proteger na batalha de Badr, havia chegado com segurança a Makkah usando a rota costeira sob a liderança de Abu Sufyan, 1 que estava esperando por eles em Dar Al-Nadwa com a caravana. 2 Embora esta fosse uma boa notícia para os Quraysh, as perdas em Badr foram demasiado pesadas. Muitos chefes e líderes respeitados dos Quraysh foram mortos na batalha e o prestígio e orgulho dos Quraysh foi amplamente demolido. 3 Assim, para vingar seus mortos e restaurar seu orgulho, a batalha de Uhud foi travada pelos politeístas de Makkah, contra os muçulmanos no mês de Shawwal, sábado, perto do Monte Uhud. Esta foi a segunda batalha entre os muçulmanos e os politeístas. 4

Causas da Batalha

A derrota em Badr foi diferente de qualquer outra e enfureceu os Quraysh. Eles não estavam dispostos a descansar até que vingassem seus mortos e recuperassem sua honra e orgulho. Após a morte de muitos líderes dos Quraysh, Abdullah ibn Rabee'a, Safwan ibn Umayyah, e Ikrimah ibn Abi Jahl anunciaram entre o grupo de pessoas que haviam perdido seus parentes na batalha: 'Oh povo de Quraysh, sem dúvida, Muhammad Sallallah o Alaih Wasallam causou grande opressão e matou seus melhores homens, ajudem-nos através desta fortuna (lucros da caravana comercial que chegou em segurança) para que possamos nos vingar.’ 5

Abu Sufyan, que se tornou o indiscutível líder de Makkah após Badr, afirmou que foi o primeiro a responder ao chamado, e o resto das tribos seguiu. 6 Assim, as pessoas concordaram unanimemente em utilizar os lucros que foram ganhos com a caravana comercial, totalizando até 50.000 dinares e 1.000 camelos, na preparação para a batalha. 78 No entanto, o capital original foi devolvido aos investidores do comércio. 9 A este respeito, o Alcorão Sagrado afirma:

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنْفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُوا إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ 3610
Por certo, os que renegam a Fé despendem suas riquezas para afastar os homens do caminho de ALLAH. Então, despendê-las-ão; em seguida, ser-lhes-á aflição; em seguida, serão vencidos. E os que renegam a Fé, no inferno, serão reunidos.

Ibn Kathir cita Mujahid e Saeed ibn Jubair e afirma que este versículo se refere à alocação dos lucros para a guerra pelos Makkans. 11

Além disso, Hinda, esposa de Abu Sufyan, havia perdido seu pai e irmão em Badr, então ela instigou e provocou os Mekkans a declarar guerra aos muçulmanos para vingá-los e recuperar o orgulho e prestígio na Península Arábica. 12

Instigando as Tribos

Safwan ibn Umayyah persuadiu Abu Azza Amr ibn Abdullah a compor poesia contra o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam. Inicialmente, o poeta não estava a favor de fazer isso, já que o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam havia concedido a ele liberdade quando ele foi feito prisioneiro após a batalha de Badr, sem receber nenhum resgate dele. No entanto, Safwan ibn Umayyah prometeu-lhe ajuda monetária e apoio vitalício, o que o convenceu. 13

Em direção a Madinah

Depois de dedicar todos os lucros da caravana de comércio e reunir as tribos de perto e de longe, 14 com preparações que custaram 25000 Dinar, 15 um exército bem equipado de 3000 (dos quais 700 eram soldados totalmente blindados), 1000 camelos e 200 cavalos 16 marcharam em direção a Madinah. A liderança geral estava nas mãos de Abu Sufyan, enquanto Khalid ibn Waleed era o líder dos 200 cavaleiros, assistido por Ikrima ibn Abu Jahl e as bandeiras de guerra foram entregues aos Banu Abdul Al-Daar. 17 Quando os Quraysh chegaram a Abwa a caminho de Madinah, Hind bint Utbah aconselhou Abu Sufyan a encontrar e desenterrar o túmulo da mãe do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, Aaminah Radi Allah Anha, e usá-la em troca de qualquer um que fosse capturado pelos muçulmanos na batalha. Os Quraysh negaram a ideia porque isso resultaria em mais conflito e os Banu Bakr teriam feito o mesmo com os falecidos dos Quraysh. 1819

Quinze mulheres também acompanharam o exército 20 sob a liderança de Hind bint Utbah (esposa de Abu Sufyan). Eles incluíam Umme Hakeem bint Harith, esposa de Ikrimah ibn Abi Jahl, Fatima bint Waleed ibn Mughirah, esposa de Harith ibn Hisham, Barza bint Masood, esposa de Safwan ibn Umayyah e outras. Seu principal papel era provocar os soldados para que lutassem com todas as suas forças e não recuassem na batalha, mesmo que as probabilidades fossem contra o exército politeísta. 21

Nomeação Especial de Wahshi

Jubair ibn Mut’im tinha um escravo negro chamado Wahshi. O escravo era famoso por nunca errar seu alvo. Jubair ibn Mut’im havia prometido a ele sua liberdade se ele fosse com o exército Makkan e conseguisse matar o tio do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, Hamzah Radi Allah Anho, para que seu próprio tio Tu’aymah ibn Adi pudesse ser vingado. 22 Ele também fazia parte do exército.

Relatório de Inteligência de Abbas Radi Allah Anho ao Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam

O tio do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, Abbas Radi Allah Anho, estava em Makkah e estava de olho nos movimentos dos Mekkans. Quando o exército deixou Makkah, Abbas ibn Abdul Muttalib Radi Allah Anho enviou uma carta ao Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam e o informou sobre a força invasora de Makkah, através de um mensageiro. O mensageiro pegou um atalho e chegou a Madinah na noite de quinta-feira. Ele entregou a carta ao Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam enquanto ele estava na mesquita de Qubah. O Profeta Muhammad Sallallah o Alaih Wasallam deu a carta a Ubayi ibn K’ab que leu o conteúdo da carta para ele. Depois de ouvir sobre a força que se aproximava, Madinah foi colocada em estado de emergência com efeito imediato e escoteiros foram enviados para patrulhar os arredores e todas as possíveis entradas da cidade. Soldados foram ordenados a passar a noite inteira nos portões da cidade e não tirar sua armadura, mesmo durante a oração (Salah). 23

O Sonho do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam

O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam teve o seguinte sonho na noite em que recebeu a carta de Abbas Radi Allah Anho:

واللّٰه إني قد رأيت خيرا، رأيت بقرا تذبح، ورأيت في ذباب سيفي ثلما، ورأيت أني أدخلت يدي في درع حصينة، فأما البقر فناس من أصحابي يقتلون، وأما الثلم الذي رأيت في سيفي فهو رجل من أهل بيتي يقتل. 24
Por ALLAH, eu vi grandeza, eu vi uma vaca sendo abatida, e eu vi a ponta da minha espada quebrada e eu me vi colocando minha mão em uma armadura forte. A vaca sendo abatida significa meus companheiros sendo martirizados, e a ponta quebrada da minha espada, que eu vi significava que um homem da minha família enfrentaria o martírio.

Em outro hadith, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam interpretou a armadura forte como Madinah e, portanto, aconselhou a ficar dentro da cidade, pois as perdas teriam sido menores dentro da armadura em comparação com a saída dela. 25

O Conselho de Guerra

O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam convocou uma reunião e os companheiros de ambos, os Muhajireen e Ansar, participaram do conselho. O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam contou a todos sobre o seu sonho e aconselhou que a batalha deveria ser travada dentro da cidade. Abdullah ibn Ubayi (o líder dos hipócritas) concordou com o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam26 e sugeriu que os soldados lutariam nas ruas enquanto as mulheres atirariam pedras nos inimigos do alto de suas casas. 27 Embora Abdullah ibn Ubayi concordasse com a opinião do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, não era porque ele gostava da estratégia de batalha, mas porque ele queria se manter longe da luta e ficar em Madinah. 28

No entanto, aqueles companheiros que não puderam participar da batalha de Badr, tinham a urgência de levar a batalha para fora da cidade, pois ansiavam pela honra e não podiam esperar para aproveitar a oportunidade assim que ela chegasse. Portanto, insistiram em marchar em direção ao inimigo ou, caso contrário, acreditavam que o inimigo os consideraria covardes, que estavam se escondendo atrás das muralhas da cidade. 29 Hamza Radi Allah Anho, sendo um dos fortes defensores de levar a guerra a um campo aberto, anunciou que não comeria nada até que lutasse contra o inimigo fora da cidade. 30

Quando o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam viu o entusiasmo e a determinação de seus companheiros, decidiu lutar a batalha fora da cidade. Portanto, após a Oração de Sexta-feira, o Profeta Muhammad Sallallah o Alaih Wasallam vestiu sua armadura e anunciou sua decisão. Alguns dos companheiros se sentiram culpados e pensaram que haviam desrespeitado o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam por não aceitar seu plano inicial de lutar a guerra dentro da cidade, mesmo que não tivessem a intenção de fazê-lo. Assim, pediram ao Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam para ficar em Madinah e fazer o que achasse melhor. 31 Mas, o Profeta Muhammad Sallallah o Alaih Wasallam disse-lhes que não era apropriado para um Profeta tirar sua armadura até que ALLAH decidisse entre ele e seu inimigo. 32

Em Direção ao Campo de Batalha

No mês de Shawwal, 3. A.H na sexta-feira, após a oferta das Orações Asar, um exército muçulmano de 1000 soldados, entre os quais apenas 100 soldados tinham armadura corporal, marchou em direção ao campo de batalha. Este exército muçulmano foi liderado pelo Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, que foi escoltado por Saad ibn Ubada Radi Allah Anho e Saad ibn Mu’az Radi Allah Anho. 33 Depois de cruzar os limites da cidade e chegar a Shaykhaan, um lugar perto da cidade, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam parou o exército e reavaliou os soldados, caso houvesse algum soldado menor de idade entre os guerreiros, 34 pois ele havia proibido meninos menores de idade de lutar nesta batalha.

Foi neste lugar que Abdullah ibn Ubayi, o líder dos hipócritas, mostrou suas verdadeiras intenções e convenceu seus seguidores a retornar a Madinah, pois seu conselho de lutar contra o inimigo dentro da cidade não foi seguido. Assim, Abdullah ibn Ubayi junto com seus 300 seguidores, desertou o exército muçulmano, 35 diminuindo o número de 1000 para meros 700, contra um exército de 3000. Embora seu pai Jabir Radi Allah Anho, tentasse impedi-lo, ele partiu. Este evento é mencionado no Alcorão Sagrado como:

وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ نَافَقُوا وَقِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَاتَّبَعْنَاكُمْ هُمْ لِلْكُفْرِ يَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِيمَانِ يَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِمْ مَا لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يَكْتُمُونَ 16736
E para que Ele soubesse dos hipócritas. E a estes foi dito: "Vinde combater no caminho de ALLAH ou defender-nos do inimigo." Disseram: "Se soubéssemos que haveria combate, seguir-vos-iamos." Eles estavam, nesse dia, mais próximos da renegação da Fé que da crença. Eles dizem com as bocas o que não há nos corações. E ALLAH é bem Sabedor do que ocultam.

Alguns crentes tentaram encorajar Abdullah ibn Ubayi e seus seguidores a retornar e lutar, para que o número de muçulmanos aumentasse, mas eles se recusaram e disseram que se soubéssemos que você lutaria hoje, nós nos juntaríamos a você, mas pensamos que você não lutará hoje. 37

Os 700 muçulmanos restantes continuaram a marchar em direção a Uhud. Quando chegaram a Harrah, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam perguntou se alguém poderia liderar o exército por uma rota mais curta, que eles poderiam usar para chegar a Uhud sem serem detectados pelos Mekkans. Abu Khaythama Harithi Radi Allah Anho se ofereceu para fazer isso e levou a infantaria através de Harrah de Banu Haritha e seus campos do jardim de palmeiras. 38

O Campo de Batalha

Esta rota provou ser bastante útil e o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam conseguiu chegar a Uhud sem ser detectado. Então, ele montou o exército em formação adequada e instruiu-os a não entrar em batalha até que ele desse suas ordens. Ele também nomeou 50 arqueiros sob a liderança de Abdullah bin Jubair Radi Allah Anho39 e os posicionou em terreno mais alto, sobre uma pequena montanha, localizada ao lado da montanha de Uhud. Esta área ficou conhecida como Rimadh mais tarde, e era o único caminho que os politeístas poderiam usar para atacar os muçulmanos pela retaguarda. 40 O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam ordenou aos arqueiros que não deixassem seus postos a qualquer custo, mesmo se o exército muçulmano estivesse sofrendo uma derrota ou estivesse coletando o espólio de guerra após emergir vitorioso. 41

Então, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam se dirigiu ao exército e fez um discurso extremamente encorajador, no qual explicou a realidade da própria vida. Ele também os motivou a permanecerem fortes e a lutar com grande vigor e coragem, e a serem pacientes se enfrentassem tempos difíceis durante a batalha. 42

Os Duelos antes da Guerra

Após a formação e posicionamento de ambos os exércitos, começaram as batalhas individuais costumeiras. Abu Sufyan se apresentou e anunciou:

يا معشر الأوس والخزرج خلوا بيننا وبين بني عمنا وننصرف عنكم، فشتموه أقبح شتم، ولعنوه أشد اللعن. 43
Ó tribos de Aus e Khazraj! Deixem-nos e os filhos do meu tio, pois não temos nenhuma rixa com vocês e também deixaremos vocês. Abu Sufyan recebeu apenas palavras de vergonha e ódio extraordinário após este anúncio.

Dentre o exército politeísta, um homem montado num camelo avançou e desafiou os muçulmanos para um duelo individual. Zubair Radi Allah Anho aceitou o desafio e subiu em seu camelo. Ambos lutaram igualmente, até que o politeísta caiu e Zubair Radi Allah Anho o matou no local. Outro homem chamado Talha ibn Abi Talha, que estava carregando o estandarte do exército politeísta, exigiu um duelo várias vezes, mas não foi respondido, até que Ali ibn Abi Talib Radi Allah Anho avançou e o matou com apenas dois golpes. Após a morte de Talha ibn Abi Talha, seu irmão Uthman ibn Abi Talha entrou no campo de batalha e pegou o estandarte, Hamza ibn Abdul Muttalib Radi Allah Anho o enfrentou em batalha e o matou. Após os duelos, a batalha geral começou e ambos os exércitos entraram nela. Foi um ataque completo de ambos os lados e as mulheres de Quraysh batiam seus tambores para instigar o exército de Quraysh. No entanto, devido à incrível estratégia do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, os Quraysh foram forçados a recuar e os muçulmanos estavam emergindo vitoriosos. 44

O Martírio de Hamza ibn Abdul Muttalib Radi Allah Anho

Hamza ibn Abdul Muttalib Radi Allah Anho lutou bravamente e matou todos que cruzaram seu caminho. Ele estava se provando um guerreiro imbatível, mas Wahshi estava de olho nele e esperava o momento certo para atacar. Ele sabia que se confrontasse Hamza Radi Allah Anho, não teria chance. Assim, após esperar o momento certo para atacar, Wahshi atirou sua lança e ela acertou bem no meio das entranhas de Hamza Radi Allah Anho. Tal ferida fatal foi demais para suportar e Hamza Radi Allah Anho caiu no chão e recebeu seu martírio. Wahshi então deixou o campo de batalha, pois havia cumprido seu propósito. 45

Da Vitória à Derrota

Os politeístas começaram a recuar e fugir do campo de batalha. Khalid ibn Waleed era um grande estrategista e sabia que um ataque surpresa pela retaguarda poderia mudar o curso da batalha. Assim, ele tentou usar a rota traseira para atacar os muçulmanos, mas os arqueiros, que foram posicionados pelo Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, os mantiveram à distância. Os muçulmanos estavam emergindo vitoriosos e, portanto, começaram a coletar o espólio de guerra em meio à retirada do inimigo. Quando os arqueiros viram que o inimigo estava recuando, decidiram deixar seus postos, mesmo que lhes fosse estritamente proibido, e se juntaram às tropas de terra na coleta dos despojos de guerra. O líder do grupo de arqueiros, Abdullah ibn Jubair Radi Allah Anho, lembrou-lhes sobre as ordens estritas do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam. Ainda assim, todos, exceto 10 arqueiros, saíram e desceram a montanha. Quando Khalid ibn Waleed viu que os arqueiros haviam deixado seus postos, ele imediatamente aproveitou a oportunidade, e junto com seu batalhão subiu ao terreno mais alto e martirizou os arqueiros restantes e seu líder Abdullah ibn Jubair Radi Allah Anho, e lançou um ataque aos muçulmanos por trás. 46

O ataque pela retaguarda foi completamente inesperado e desequilibrou toda a formação muçulmana. Os Mekkans fugitivos aproveitaram a oportunidade, se reagruparam e começaram a contra-atacar, enquanto Khalid ibn Waleed atacava o exército muçulmano por trás. Os muçulmanos agora estavam cercados. 47 Mus'ab ibn Umair Radi Allah Anho estava lutando ao lado do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, mas foi morto por Ibn Qami’a. Como Mus'ab ibn Umair Radi Allah Anho se parecia com o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, Qami’a gritou que Muhammad (Sallallah o Alaih Wasallam) havia sido martirizado. Isso criou pânico e confusão total entre os muçulmanos, a ponto de alguns até matarem seus próprios companheiros no caos. Alguns começaram a lutar por suas próprias vidas, mas a maioria do exército mostrou grande resistência pela causa e lutou com bravura e resiliência. 48

Foi o momento de pandemônio que resultou nos ferimentos do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam. Seu rosto foi ferido e alguns de seus dentes foram quebrados por Uthbah ibn Abi Waqas. 49 Foi realmente uma batalha cruel, mas o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam não recuou um único passo e continuou lutando contra o inimigo. Miqdad ibn Amar Radi Allah Anho elogiou a coragem e resiliência do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, pois mesmo em uma situação tão crítica, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam permaneceu firme e continuou lutando contra o inimigo. 50

Um pequeno grupo de companheiros ficou com o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, entre eles estavam Abu Bakr Radi Allah Anho, Umar Radi Allah Anho, Ali Radi Allah Anho, Talha Radi Allah Anho, Abdul Rehman ibn Auf Radi Allah Anho, Zubair Radi Allah Anho, Saad ibn Abi Waqas Radi Allah Anho e Abu Ubayda ibn Al-Jarrah Radi Allah Anho dos Muhajireen. Entre os Ansar, Hubab ibn Al-Mundhir Radi Allah Anho, Abu Dujana Radi Allah Anho, Asim ibn Sabit Radi Allah Anho, Harith ibn Sim’ah Radi Allah Anho, Sahl ibn Hunaif Radi Allah Anho e Saad ibn Mu’az Radi Allah Anho estavam lutando ao lado do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam. 51

Os politeístas continuaram tentando alcançar o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, mas os bravos companheiros os afastaram. Entre os mais proeminentes estavam Saad ibn Abi Waqas Radi Allah Anho e Talha ibn Ubaidullah Radi Allah Anho. Ambos eram conhecidos por suas habilidades com arco em toda a Arábia e provaram suas habilidades naquele dia. 52 Conforme a batalha continuava, a primeira pessoa a reconhecer o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam foi K’ab ibn Malik Radi Allah Anho. No momento em que viu o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, começou a anunciar a boa notícia entre os companheiros. O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam o aconselhou a baixar a voz para que o inimigo não soubesse do paradeiro do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam e que ele ainda estava vivo. Mas, os muçulmanos ouviram a boa notícia e se reuniram em torno do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam enquanto eles se dirigiam para a garganta do monte Uhud. 53

Depois de chegar à garganta, Ubayi ibn Khalf seguiu os muçulmanos e gritou o nome do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam. Os muçulmanos pediram sua permissão para matá-lo, mas o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam negou e foi derrubá-lo ele mesmo. Quando Ubayi ibn Khalf se aproximou, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam pegou a lança de Harith ibn Isma Radi Allah Anho e derrubou Ubayi de seu cavalo. Ubayi ficou gravemente ferido e recuou da garganta da montanha em imensa dor e agonia. 54

O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam junto com seus seguidores decidiu alcançar um terreno mais alto, mas devido à batalha contínua, graves ferimentos e perda de sangue, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam não tinha força suficiente para subir. Então, Talha ibn Ubaidullah Radi Allah Anho o ajudou e os muçulmanos seguiram. Lá, os muçulmanos reformaram a formação de batalha, com um sentido de força renovada, e lutaram ferozmente contra os não-muçulmanos enquanto usavam o desfiladeiro como um forte. Um grupo do exército Makkan junto com Khalid ibn Waleed tentou segui-los no desfiladeiro, mas a posição alta deu aos muçulmanos uma vantagem. Consequentemente, Umar ibn Al-Khattab Radi Allah Anho e um grupo de companheiros Muhajir os combateram. 55

Quando o exército Makkan não conseguiu romper o bloqueio que os muçulmanos desenvolveram no desfiladeiro da montanha, o exército dos Quraysh decidiu voltar para Makkah. Mas antes de começarem a voltar, Abu Sufyan entoou o nome de Hubul e elogiou seu falso deus. Quando os muçulmanos ouviram o canto de Abu Sufyan, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam ordenou que Umar ibn Al-Khattab Radi Allah Anho respondesse. Umar ibn Khattab Radi Allah Anho respondeu em voz alta e disse:

اللّٰه اعلى و اجل ،لا سواء، قتلانا في الجنة وقتلاكم فى النار.
ALLAH é o Mais Alto e Majestoso, nossos falecidos estão no céu enquanto os seus estão no Inferno.

Quando Abu Sufyan ouviu sua voz, ele chamou Umar para si. O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam permitiu que Umar Radi Allah Anho fosse até Abu Sufyan, que perguntou se o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam estava vivo ou não. Umar Radi Allah Anho disse a ele que ele estava vivo e bem. Abu Sufyan então percebeu que esta não era a batalha final entre os muçulmanos e os Quraysh, então, antes de partir, prometeu terminar esta batalha no próximo ano. O Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam aceitou seu desafio e outra guerra foi decidida entre as duas nações. 56

Quando Abu Sufyan partiu, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam ordenou que Ali ibn Abi Talib Radi Allah Anho seguisse o exército dos Quraysh e visse para onde eles estavam indo. Ali ibn Abi Talib Radi Allah Anho fez como foi pedido, e confirmou que os Makkans tinham partido em direção à Makkah. 57

As Mulheres de Madinah

A notícia do martírio do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam havia chegado a Madinah e as mulheres, que não podiam suportar esta notícia, correram em direção aos campos de batalha de Uhud. Outras como Aishah bint Abi Bakr Radi Allah Anha (Mãe dos Crentes), Umm Sulaim Radi Allah Anha e outras mulheres chegaram a Uhud após a batalha, e começaram a cuidar dos feridos. Anas relatou que as viu carregando mushkizas (bolsas de água de couro) nas costas e dando água aos feridos. 58 Havia um total de 14 mulheres que vieram para Uhud e entre essas corajosas e valentes mulheres de Madinah, Fatima também estava cuidando dos feridos. Como os ferimentos na cabeça do Profeta Muhammad Sallallah o Alaih Wasallam eram muito graves, Fatima queimou um pedaço de tapete e usou as cinzas para estancar o sangramento. 59

Mutilação dos Martirizados

Hind bint Uthbah, juntamente com outras mulheres, mutilou os corpos dos muçulmanos martirizados no campo de batalha, cortando suas orelhas e narizes para causar mais dor aos muçulmanos e seus parentes. Ela também cortou o estômago do tio do Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, Hamza, retirou seu fígado e mastigou para mostrar a quantidade de ódio que tinha por ele. 6061

Quando o exército dos Quraysh partiu, os muçulmanos emergiram de seu bloqueio e colocaram seus olhos nos corpos mutilados de seus amados. Sua tristeza e raiva eram além dos limites. Quando o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam viu o corpo de seu amado tio Hamza Radi Allah Anho, e o que os Makkans haviam feito com seu corpo, ele ficou extremamente perturbado, pois nunca havia visto nada mais angustiante do que isso. 62 Como o ato de mutilar os corpos dos mortos é por todos os meios antiético e injustificado, mesmo em guerra, o Islã considera completamente este ato como Haram. Assim, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam e os companheiros perdoaram o ato de Muthla (mutilação) e não pretendiam fazer o mesmo com os corpos dos soldados inimigos mortos em batalhas futuras. 63

O Enterro

Os companheiros inicialmente estavam se preparando para levar os corpos de volta a Madinah para o enterro, mas o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam decidiu o contrário. Ele anunciou que os corpos deveriam ser enterrados no campo de batalha de Uhud. Ele também ordenou a seus companheiros que tirassem a armadura e enterrassem os mártires nas roupas em que haviam lutado. Os muçulmanos obedeceram e começaram a enterrar seus amados irmãos. Não havia lençóis de enterro suficientes, então uma única peça de pano foi usada para envolver e enterrar dois mártires juntos em um único túmulo. Amar ibn Jamoo'h Radi Allah Anho e Abdullah ibn Amar Radi Allah Anho eram melhores amigos, então o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam ordenou aos companheiros que os enterrassem em um único túmulo. Após o enterro dos mártires, o Sagrado Profeta Sallallah o Alaih Wasallam, juntamente com seu exército e 14 mulheres, voltaram para Madinah. 64


  • 1  Muhammad ibn Jareer Al-Tabari (1387 A.H.), Tareekh Al-Tabari, Dar Al-Turath, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 421.
  • 2  Muhammad ibn Yusuf Al-Salihi Al-Shami (2013), Subul Al-Huda wal-Rashad fi Seerat Khair Al-‘Ibad, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon. Vol. 4, Pg. 182.
  • 3  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 264-265.
  • 4  Abu Abdullah Shams Al-Din Al-Zahabi (2010), Al-Seerah Al-Nabawiyah Min Kitab Tareekh Al-Islam, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 369.
  • 5  Husain ibn Muhammad ibn Al-Hasan Al-Diyar Bikri (2009), Tareekh Al-Khamees fi-Ahwal Anfus Al-Nafees, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 183.
  • 6  Ibid, Pg. 183-184.
  • 7  Muhammad ibn Ishaq ibn Yasar Al-Madani (2009), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Ishaq, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 330.
  • 8  Muhammad ibn Abd Al-Baqi ibn Yusuf Al-Zurqani (2012), Sharah Al-Zurqani Ala Al-Mawahib Al-Laduniyyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 391.
  • 9  Husain ibn Muhammad ibn Al-Hasan Al-Diyar Bikri (2009), Tareekh Al-Khamees fi-Ahwal Anfus Al-Nafees, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 183.
  • 10  The Holy Quran, Al-Anfaal (The War Bounty), 8: 36.
  • 11  Abul Fida Ismael ibn Kathir Al-Damishqi, (2009), Tafseer Al-Quran Al-Azeem, Dar Taiba, Riyadh, Saudi Arabia, Vol. 4, Pg. 53.
  • 12  Akbar Shah Najeebabadi (2000), The History of Islam, Darussalam, Lahore, Pakistan, Vol. 1, Pg. 169.
  • 13  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 264.
  • 14  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 186.
  • 15  Muhammad ibn Yusuf Al-Salihi Al-Shami (2013), Subul Al-Huda wal-Rashad fi Seerat Khair Al-‘Ibad, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 4, Pg. 182.
  • 16  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 188-189.
  • 17  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 265.
  • 18  Muhammad ibn Yusuf Al-Salihi Al-Shami (2013), Subul Al-Huda wal-Rashad fi Seerat Khair Al-‘Ibad, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 4, Pg. 183.
  • 19  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 190.
  • 20  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 265.
  • 21  Abd Al-Rahman ibn Abdullah Al-Suhaili (2009), Al-Raudh Al-Unf fi Sharha Al-Seerat Al-Nabawiyah, Dar Al-Ihya Al-Turath Al-Arabi, Beirut, Lebanon, Vol. 3, Pg. 243.
  • 22  Abul Fida Ismael ibn Kathir Al-Damishqi (2011), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Kathir, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 298.
  • 23  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 265-266.
  • 24  Muhammad ibn Abd Al-Baqi ibn Yusuf Al-Zurqani (2012), Sharah Al-Zurqani Ala Al-Mawahib Al-Laduniyyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 392-394.
  • 25  Ibid.
  • 26  Abd Al-Malik ibn Hisham (2009), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Hisham, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 523.
  • 27  Muhammad ibn Ishaq ibn Yasar Al-Madani (2009), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Ishaq, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 332.
  • 28  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 266.
  • 29  Muhammad ibn Ishaq ibn Yasar Al-Madani (2009), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Ishaq, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 332.
  • 30  Muhammad ibn Yusuf Al-Salihi Al-Shami (2013), Subul Al-Huda wal-Rashad fi Seerat Khair Al-‘Ibad, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 4, Pg. 185-186.
  • 31  Abd Al-Rahman ibn Abdullah Al-Suhaili (2009), Al-Raudh Al-Unf fi Sharha Al-Seerat Al-Nabawiyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 3, Pg. 245.
  • 32  Muhammad ibn Abd Al-Baqi ibn Yusuf Al-Zurqani (2012), Sharah Al-Zurqani Ala Al-Mawahib Al-Laduniyyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 397.
  • 33  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 195-197.
  • 34  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 268.
  • 35  Abu Abdullah Shams Al-Din Al-Zahabi (2010), Al-Seerah Al-Nabawiyah Min Kitab Tareekh Al-Islam, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 370.
  • 36  Holy Quran, Aal-e-Imran (The Family of Imran) 3: 167.
  • 37  Abul Fida Ismael ibn Kathir Al-Damishqi (2009), Tafseer Al-Quran Al-Azeem, Dar Taiba, Riyadh, Saudi Arabia, Vol. 2, Pg. 160.
  • 38  Abul Fida Ismael ibn Kathir Al-Damishqi (2011), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Kathir, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 300.
  • 39  Muhammad ibn Abd Al-Baqi ibn Yusuf Al-Zurqani (2012), Sharah Al-Zurqani Ala Al-Mawahib Al-Laduniyyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 403.
  • 40  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 270.
  • 41  Muhammad ibn Abd Al-Baqi ibn Yusuf Al-Zurqani (2012), Sharah Al-Zurqani Ala Al-Mawahib Al-Laduniyyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 404.
  • 42  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 201.
  • 43  Ali ibn Ibrahim ibn Ahmed Al-Halabi (2013), Al-Seerah Al-Halabiyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 12, Pg. 303.
  • 44  Ibid, Pg. 303-305.
  • 45  Abul Fida Ismael ibn Kathir Al-Damishqi (2011), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Kathir, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 302.
  • 46  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 206-208.
  • 47  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 279.
  • 48  Muhammad ibn Abd Al-Baqi ibn Yusuf Al-Zurqani (2012), Sharah Al-Zurqani Ala Al-Mawahib Al-Laduniyyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 414-416.
  • 49  Abd Al-Rahman ibn Abdullah Al-Suhaili (2009), Al-Raudh Al-Unf fi Sharha Al-Seerat Al-Nabawiyah, Dar Al-Ihya Al-Turath Al-Arabi, Beirut, Lebanon, Vol. 3, Pg. 263.
  • 50  Muhammad ibn Yusuf Al-Salihi Al-Shami (2013), Subul Al-Huda wal-Rashad fi Seerat Khair Al-Abad, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 4, Pg. 196-197.
  • 51  Ibid, Pg. 197.
  • 52  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 282-283.
  • 53  Abd Al-Rahman ibn Abdullah Al-Suhaili (2009), Al-Raudh Al-Unf fi Sharha Al-Seerat Al-Nabawiyah, Dar Al-Ihya Al-Turath Al-Arabi, Beirut, Lebanon, Vol. 3, Pg. 268.
  • 54  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 289.
  • 55  Ali ibn Ibrahim ibn Ahmed Al-Halabi (2013), Al-Seerah Al-Halabiyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 303-305.
  • 56  Abul Fida Ismael ibn Kathir Al-Damishqi (2011), Al-Seerat Al-Nabawiyah le-ibn Kathir, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Pg. 312.
  • 57  Ibid.
  • 58  Safi Al-Rahman Al-Mubarakpuri (2010), Al-Raheeq Al-Makhtum, Dar ibn Hazam, Beirut, Lebanon, Pg. 291.
  • 59  Abu Abdullah Muhammad ibn Umar Al-Waqidi (2004), Al-Maghazi, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 1, Pg. 221.
  • 60  Abd Al-Rahman ibn Abdullah Al-Suhaili (2009), Al-Raudh Al-Unf fi Sharha Al-Seerat Al-Nabawiyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 3, Pg. 277.
  • 61  Ali ibn Ibrahim ibn Ahmed Al-Halabi (2013), Al-Seerah Al-Halabiyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 2, Pg. 331.
  • 62  Ibid, Pg. 334.
  • 63  Abd Al-Rahman ibn Abdullah Al-Suhaili (2009), Al-Raudh Al-Unf fi Sharha Al-Seerat Al-Nabawiyah, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 3, Pg. 282.
  • 64  Muhammad ibn Yusuf Al-Salihi Al-Shami (2013), Subul Al-Huda wal-Rashad fi Seerat Khair Al-‘Ibad, Dar Al-Kutub Al-Ilmiyah, Beirut, Lebanon, Vol. 4, Pg. 225-227.

  • * This article was translated by Allama Sarafaraz Khan Mughal and edited by Allama Yaseen Farooq

Powered by Netsol Online